ΥΠΕΥΘΥΝΗ ΘΕΑΤΡΙΚΗΣ ΟΜΑΔΑΣ: ΚΙΤΣΙΚΟΥΔΗ ΔΗΜΗΤΡΑ

ΣΚΗΝΙΚΑ-ΚΟΣΤΟΥΜΙΑ: ΜΠΟΥΤΣΙΚΑ ΚΑΤΕΡΙΝΑ

ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΗΧΟΥ ΚΑΙ ΦΩΤΙΣΜΟΥ: ΜΑΚΡΙΔΗΣ ΚΥΡΙΑΚΟΣ

ΜΟΥΣΙΚΗ ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΓΚΑΛΙΤΣΟΣ ΓΙΩΡΓΟΣ

ΑΚΟΥΣΤΗΚΑΝ ΤΑ ΜΟΥΣΙΚΑ ΚΟΜΜΑΤΙΑ:

	ΠΟΛΩΝΕΖΑ “ΗΡΩΙΚΗ” ΣΟΠΕΝ,
	ΕΝΑΤΗ ΣΥΜΦΩΝΙΑ, ΜΕΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟ,ΜΠΕΤΟΒΕΝ,
	ΕΚΤΗ ΣΥΜΦΩΝΙΑ “ΚΑΤΑΙΓΙΔΑ” ΜΠΕΤΟΒΕΝ,
	ΕΝΑΤΗ ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΚΟΣΜΟΥ, ΜΕΡΟΣ ΤΕΤΑΡΤΟ, ΝΤΒΟΡΖΑΚ

ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ

	Το Δημοτικό Περιφερειακό θέατρο Βέροιας, το οποίο μας δάνεισε κοστούμια, διάφορα αντικείμενα και μικροέπιπλα.
	Την εφημερίδα του Δήμου Αντιγονιδών που δημοσιεύει τα κείμενά μας.
	Τον πρόεδρο του Συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων, κύριο Χίρτογλου, για την πρόθυμη βοήθειά του.
	Τον επιστάτη του Σχολείου, κύριο Βουλτσινό, το μαθητή, Χαμαλίδη Γ., και όλους τους άλλους που βοήθησαν στην κατασκευή του σκηνικού.
	Το διευθυντή, κύριο Αναστασιάδη, για κάθε δυνατή διευκόλυνση.

Η ΑΠΟΨΗ ΕΝΟΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΜΑΘΗΤΕΣ ΠΟΥ ΕΠΑΙΞΑΝ ΣΤΟ ΕΡΓΟ.

Αποφάσισα να συμμετάσχω στη θεατρική ομάδα του Σχολείου, επειδή σκέφτηκα πως για μένα θα ήταν κάτι καινούργιο μέσα στην καθημερινότητα. Επίσης θα είχα κάτι ν’ ασχοληθώ και θα αποκτούσα νέες εμπειρίες.

Το έργο που παρουσιάζουμε είναι εξαιρετικό. Τα πράγματα εξελίσσονται με τέτοιο τρόπο που σου κινούν το ενδιαφέρον. Εντύπωση στο κοινό θα κάνουν μάλλον οι ιστορίες του παππού και του Νίκου, όπως και σε μένα.

Από το συγκεκριμένο έργο έμαθα να φέρομαι στοργικά στους άλλους και επίσης πως η δικτατορία είναι κάτι που κανείς δε θα πρέπει να γνωρίσει ,επειδή εξαιτίας της χάθηκαν ζωές.

Εγώ παίζω το ρόλο του παππού. Με τον παππού έχουμε αρκετά κοινά σημεία αλλά και αρκετές διαφορές. Εκείνος είναι κατά της δικτατορίας και λατρεύει να λέει μύθους με νόημα. Αυτά ισχύουν και για μένα. Είναι ένας καλός άνθρωπος που έχει την ελπίδα βαθιά ριζωμένη στην καρδιά του και φυσικά δεν μπορώ να ξεχάσω την αγάπη που τρέφει για τις εγγονές του. Θα έλεγα πως και αυτά ισχύουν και για μένα, αν και δεν έχω ακόμη εγγόνια, αλλά πιστεύω πως αν αποκτήσω θα τα αγαπάω κι εγώ πολύ. Οι διαφορές που έχουμε με τον παππού είναι αρκετές, αλλά θα τονίσω μόνο μία. : τον παππού συνήθιζαν να τον λένε «σοφό» γιατί διάβαζε πολλά αρχαία κείμενα και γενικώς αρχαία κάτι που δεν συμβαίνει σε μένα, γιατί δεν τα πάω καλά με τα αρχαία.

Το κύριο νόημα που πέρασε ο παππούς σε μένα από αυτό το έργο είναι πως πρέπει να αντιμετωπίζω τα πάντα με ψυχραιμία και θάρρος.

Στις πρόβες δουλεύουμε ευχάριστα και ο καθένας ερμηνεύει το ρόλο του με σοβαρότητα όπου χρειάζεται και με γέλιο στις αστείες σκηνές. Στη σκηνή που ο Νόλης αποκαλεί την Πιπίτσα μαρή όλοι γελάμε, γιατί μας φαίνεται πολύ αστείο.

Πιστεύω ότι αυτό το θεατρικό έργο μας δίδαξε πολλά και μας έδειξε πώς να αξιοποιήσουμε τις ικανότητες που έχουμε και κυρίως αυτές της υποκριτικής.

ΕΝΑ ΜΙΚΡΟ ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΗ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ,

ΛΟΓΙΑ ΠΟΥ ΔΕ ΘΑ ΕΙΠΩΘΟΥΝ

Ψάχνοντας έργο, για να το παρουσιάσω στη σκηνή, σκέφτηκα «Το καπλάνι της βιτρίνας» της Άλκης Ζέη κι ενθουσιάστηκα. Εκτός του ότι το βιβλίο είναι από τα καλύτερα παιδικά, θα μπορούσαμε μ’ αυτήν την αφορμή να καλέσουμε τη συγγραφέα του στο Σχολείο μας.

Εξέφρασα την ιδέα στη σύμβουλό μας και με ενθάρρυνε: «Καλέστε την. Θα σας βοηθήσω κι εγώ.».

«Θα έρθω κι εγώ» είπε η Ξανθή, φίλη μου και συνάδελφος (κάτι από την ψυχή της υπάρχει στο Σχολείο μας από τα τέσσερα χρόνια που δούλεψε σ’ αυτό).

Άρχισα λοιπόν να ονειρεύομαι: πώς θα την υποδεχόμασταν, πώς θα τη φιλοξενούσαμε, ποια θα ήταν τα λίγα λόγια που θα έλεγα προς τιμήν της: ότι το βιβλίο της «Η αρραβωνιαστικιά του Αχιλλέα» είναι από τα πιο αγαπημένα μου, τόσο ανθρώπινο, τόσο τρυφερό, τόσο συγκινητικό. Ότι με τα βιβλία της μεγάλωσα το γιο μου, αλλά και τα παιδιά μου στο σχολείο. Θα της ζητούσα να μας συγχωρέσει για τα λάθη και τις ελλείψεις μας. Βάλαμε σ’ αυτό το έργο όλη μας την αγάπη που πηγάζει από τις αλήθειες και τα παραμύθια σας, θα έκλειναν.

Ήξερα ότι απαιτούνταν κάποια έξοδα, αλλά πίστευα πως θα τα κατάφερνα. Θα εξασφάλιζα πρώτα τη σκηνή (έναν απλό σκελετό) με χρήματα του Σχολείου και για τα έξοδα της φιλοξενίας της συγγραφέα θα απευθυνόμουν στο Σύλλογο Γονέων και Κηδεμόνων.

Όμως η σκηνή δεν εξασφαλίστηκε τόσο εύκολα. Ο πρώτος ξυλουργός που ρωτήσαμε ζήτησε 300.000 δραχμές. Έπρεπε να βρούμε κάποιους άλλους. Κι αν όλοι ζητούσαν το ίδιο ποσό; Άρχισα ν’ αγωνιώ. Ύστερα είχε και πολλά χιόνια κι εξαιτίας τους έπεφταν σοβάδες από το κτίριο. Καινούργια έξοδα λοιπόν και μεγάλα. Βλέπετε οι Σχολικές βιβλιοθήκες εξοπλίστηκαν πλήρως, αλλά δεν προβλέφτηκε κάποιο επιπλέον ποσό ετησίως για τη συντήρησή τους, την ανανέωση του υλικού τους και για τις εκδηλώσεις που γίνονται από αυτές.

Την απογοήτευσή μου διαδέχτηκε η ελπίδα. Μπορεί του χρόνου που θα έχουμε πια σκηνή και δε θα είναι τόσο βαρύς ο χειμώνας να μπορέσουμε να καλέσουμε το συγγραφέα του επόμενου έργου που θ’ ανεβάσουμε.

Η ΥΠΕΥΘΥΝΗ ΚΑΘΗΓΗΤΡΙΑ

«Η ΜΩΒ ΟΜΠΡΕΛΑ»

Πρέπει εδώ να επισημάνουμε πως φοιτούσαν σε γυμνάσιο θηλέων, καθώς οι νόμοι της δικτατορίας του Μεταξά δεν επέτρεπαν την κοινή φοίτηση αγοριών και κοριτσιών σ’ ένα σχολείο.

Κάθε κορίτσι είχε κι από ένα όνειρο για το μέλλον. Η Ζωρζ ήθελε να γίνει ηθοποιός και η Άλκη συγγραφέας. Πολλές φορές όμως, τα κορίτσια αναγκάζονταν να κρύβουν τα όνειρά τους, λόγω της διευθύντριας του γυμνασίου. Ήτανε μια καθηγήτρια που, απ’ ότι μας περιγράφει η Ζωρζ, προσπαθούσε να ξεσπάσει στα παιδιά, αλλά κατά τη δική της γνώμη, το έκανε για το καλό τους.

ΕΝΤΥΠΩΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ